آدم‌هایِ رویِ اعصاب

من تحمل چند دسته از آدم‌ها را ندارم:
گروه اول آن‌هایی هستند که خیال می‌کنند خودکشی کردن باحال و راحت است و با جملاتی مثل «اتفاقا از نظر من خیلی کار اوکیی هستش! می‌خوای خودکشی کنم برات الان!» فقط نشان می‌دهند که چقدر نابالغ هستند و چقدر از افسردگی و سلامت روان چیزی نمی‌دانند.
گروه دیگر آن‌هایی هستند که کاربرد شکلک‌های موقع تایپ کردن را نمی‌دانند و وقتی که داری از بدبختی‌هایت حرف می‌زنی، برایت « :))))) » را ارسال می‌کنند. اگر بپرسی «کجاش خنده‌دار بود؟» جوابی ندارند که بدهند.
گروه سوم آدم‌هایی هستند که دیگران را درک نمی‌کنند و خیال می‌کنند آدمیزاد باید همیشه شاد، و زندگی باید همیشه گل و بلبل باشد.
آدمی که با محیط اطرافش سازگار است و همچنین آدم خردمند می‌تواند روابط درستی با این سه گروه داشته باشد؛ یعنی من مجبور نیستم که با این سه دسته وارد رابطه‌ی عاشقانه یا دوستی صمیمی شوم. اما می‌توانم که مسیر رفت و آمد کلاس یا استخرم را با آن‌ها شریک شوم. و مهمتر اینکه با افرادی که عقاید و شخصیت متفاوتی از من دارند وارد بحث نشوم. می‌شود در جواب خیلی از حرف‌ها سر تکان داد و «اوهوم» گفت. اینطور می‌شود که از روان خودمان محافظت کنیم.