گمانم با پست قبلیام ریدم. در واقع باید بیشتر به این موضوع فکر میکردم و برای ارسالش دست نگه میداشتم. تنها منظور بنده این بود که روزمرگیهایِ یکی دو خطیام را در کانال خواهم نوشت و مسائلی که مهمتر و جدیتر و خصوصی هستند همچنان در وبلاگم نوشته خواهند شد. دربارهی کپشنهای اینستا هم باید بگویم که هرآنچه که بنویسم را هم در اینستا و هم در وبلاگ منتشر میکنم. حقیقت این است که گاهی خسته میشوم! از سردرگمی، از زندگی، از کرختی و از آدمها خسته میشوم. شما همچنان میتوانید متلکپراکنی کنید و فحش بدهید. خب حق دارید!
جا دارد از پیامهای قشنگتان و به خصوص حرفهای یک آشنای عزیزم که به من یادآوری کرد «شیکههای اجتماعی رفتنی هستن. وبلاگه که میمونه» به روحم رنگ بخشید.
این پست قبلیست ---> [کلیک]
این هم آدرس کانالم ---> [کلیک]
من هیچ قبرستانی نمیروم. همینجا هستم و برایتان از سیاهیها و رنگهای زندگی خواهم نوشت. شما هم قول بدهید که همراهم باشید تا ذوقم کور نشود.
درباره این سایت