باشه، ولی من چرا همچینم؟!

متاسفانه هنوز چسناله می‌کنم و همچون یک کودک انتظار دارم که مورد توجه آدم‌ها باشم. ولی واقعا من چه مرگم هست؟! چه ویژگی‌های مزخرفی دارم که باعث می‌شود مثل سایر آدم‌‌ها دوست‌داشتنی نباشم؟! چرا همیشه پست‌ها و عکس‌های دیگران پر از کامنت است؟ چرا توییت‌های دیگران مورد توجه قرار می‌گیرد؟ چرا وقتی استوری می‌گذارم که «کی میاد بریم پیاده‌روی؟» نهایتا یک نفر است که می‌آید؟ چرا من مثل بقیه نیستم؟ من کجای راه را اشتباه رفته‌ام؟ کدام بخش از اخلاق و رفتار من مشکل دارد؟ چرا من مثل بقیه هر روز کافه و بیرون نمی‌روم؟ چرا من اینقدر جدی هستم؟ چرا اینقدر به گذشته‌ی سیاهم فکر می‌کنم؟ چرا نمی‌گذارم آدم‌ها به من نزدیک شوند؟ من هزاران سوال بی‌پاسخ دارم و به تراپیستم احتیاج دارم.

پ.ن: این متن‌ها چیست که من می‌نویسم؟ ذره‌ای خلاقیت در آن‌ها نمی‌بینم.